Gece kuşlarının, ıslıkları yükseliyor.
Bu keskin gecenin maviliğinde, altın saçlarınla emziriyorsun beni.
Uçlarından damlayan sütün, berraklığı kadar korku birikiyor yüreğimizde.
Bu gölgeli gecede, bir payda veriyorum sana.
Sen beni emzirirken, pusulan oluyorum.
Sen benim hem kızım, hem annemsin.
Sen benim altın saçlı meleğimsin.
İlk çocuğum, ikinci annemsin.
Üç aylık sütten ayrılıp, sana evlat oluyorum.
Okşamalısın kumral saçlarımı.
Beni, senin şefkatin doğurdu.
Bu yüzden benziyoruz!
Aynı gözlerle bakıyoruz insanlara.
Bizleri, tek gözle görüyor insanlar.
Gözlerimizin buğusuna, çok şey borçluyuz.
Şimdi benim ilk göz ağrım oldun işte.
Kirpiklerinin ıslaklığıyla doğurdum seni.
Paralel evrenlerde,
seni bulmanın mucizevi ışığına dualar ediyorum.
Duaları tek tek asıyoruz, birer iple geçmiş-ler-i-miz-in ölüsüne.
Biz seninle çiçekler kondurmayı sevmiyoruz.
Ölü topraklara sadece buz gibi su yakışır.
Ölülerimize, su bile yakışmazdı.
Bizim ölülerimiz, ilahi bir kuram gibi parlarken, ne yakışırdı ki..
Çabamız bize kalırdı.
Acımız yine bize kalırdı.
Yaptığımız tüm konserveler de bize kalırdı.
Yalnızlığımızı, kavanozlara hapsediyoruz.
Demirden kılıflar giyiyoruz.
Misafirler görmemeli.
Benim güzel kızım, misafirler görmemeli.
Benim parlayan kızım.
Bu gece sen benim annem ol.
Ben de yarın senin annen olurum.
Sana beyaz bir nehir sunarım.
Saçlarının terlediği bu nehirde, ellerini sıkı sıkı tutarım.
Benim güzel kızım,
bugün annem ol sen.
Hüznün süzgeci, ciğerlerimi delerken
sen beni, akan bu gölden öp.
Sen benim hem kızım, hem de annemsin.
Seni doğurduğum gecede,
ilk önce gözlerin doğdu.
Sonra dudakların.
Sonra gözyaşların.
İşte sen böyle böyle benim kızım oldun.
İşte ben böyle böyle bir anneye sığındım.
Güçlü duran saçlarının,
ruhunu bedenime geçirdim.
Işığına sığındım.
Çünkü sen benim bir parçamsın.
Acılarımın sancısından doğan bir parça.
Sen benim aynı gözle baktığım sokaksın.
Sevgili kızım,
yaşlı kirpiklerine iyi bak.
Onları hüzün yağmuru ile tanıştır.
-C.Y.
Cihan Yapacak