Hâsur ola bir kez gönülüm isteyemem mâziyi;
Neydim de ne oldum, anarım kör geceden mâziyi.
Keyfî ola bir kez talihim bekleyemem mâziyi;
Bâkir kala hercâsı canın, özleyemem kimseyi.
***
Yâver ola insanla cihan zihni düşünmez deli;
Lâkin kızarım insana yokken halimizden deli.
Mâdem bana mâtem ola kalbimdeki eksik yara;
Hep yas tutarım neş’e bi-izzât bulamazken yeri.
***
Sessiz dura hissim tabiâdım dahi hayvan gibi;
Bir hoş dili varken konuşan yok iyi insan gibi.
Hicvimle zihinler ede mâdem riyadan ikrarı;
Öyleyse cevap yok size mâsum iyi insan gibi!
***
Vâkur ola bir kez müterâfık, sıkı ashâb gibi;
Bundan beri mâiyye olur uykuda kâbus gibi.
İnsan koşa hep kendini esbâb edecek bir yola;
Bilmez o zaman insaniyet hilkat-i insan gibi!
Mustafa Feza
